Pijn.

 

Tantra leert je te leven in extase, te genieten van ieder moment, je leven te omarmen. Maar hoe moet het dan met pijn? Steeds vraag ik me af, waarom maakt pijn zoveel meer indruk dan geluk? Waarom blijft kritiek langer hangen dan een compliment? Waarom komt verandering na een pijnlijk proces en is het niet mogelijk om te kiezen voor een verandering zonder die pijn, gewoon………….kiezen voor geluk, kiezen voor extase?

Maar soms weerhoudt pijn je van verandering omdat er nog niet voldoende gerouwd is. 

Soms overvalt je een intens gevoel van geluk, de intensiteit neemt af op de duur, maar de gedachte maakt je telkens opnieuw blij. Pijnprikkels zoals verdriet, rouw, angst zijn veel heviger en hebben ook meer tijd nodig om in balans te komen. Pijn is een waarschuwing, een signaal voor gevaar, voor dreiging, voor dood. En daar waar het geen moeite kost om blijdschap te tonen, uit volle borst te zingen onder de douche en de hele wereld te delen in je geluk, valt het zwaar om te rouwen en je kwetsbaarheid te laten zien. 

Ik had een diep verlangen om een labyrint te lopen en ik heb dat ook gedaan, op het strand, aan de vloedlijn van de zee.Ik ging het labyrint in met een vraag: waarom kom ik niet vooruit? Waarom kom ik niet in de volgende fase van mijn leven na het faillissement van mijn bedrijf? En al lopende kwam het antwoord: omdat het nog zoveel pijn doet. Ik ben nog in de rouw, ook al ben met hart en ziel verbonden met de tantrische filosofie, ook al weet ik hoe ik gelukzalig kan leven, ook ik heb werk te doen om weer in balans te komen. Tantra geeft geen garantie voor geluk, maar wel het inzicht in jezelf en het werk dat je te doen hebt.

 

Wat heb je nodig om jezelf als Baron van Münchhausen aan je haren uit het moeras te trekken? Taal, een tweede taal, je moet woorden vinden om je verdriet een naam te geven en daarna afscheid te nemen. met feiten benoemen kom je er niet, je moet dieper gaan. Poëzie, verbeelding, kunst kan je raken op het niveau dat geheeld moet worden. Een gedicht of muziek kan dichter bij je komen in de rauwe verdriet. Wie of wat je ook verloren bent, de muze brengt je terug bij jezelf en geeft je een nieuw begin. En voor wie geen woorden vinden kan, is er verf, klei, en potloden, om je te uiten en te helen.Hoe je het doet maakt me niet uit, maar kus jezelf.