2017

 

Het liefste schrijf ik over seksualiteit. Want seksualiteit is levenskracht, en daar kun je als mens nooit genoeg van hebben. Maar er vloeide niets meer uit mijn pen en ik begreep dat ik was afgesneden van mijn levenskracht. Ik had geen bron meer waaruit ik kon drinken. Dus beschrijf ik nu mijn gebrek aan levenskracht, mijn zoektocht naar vitaliteit, seksualiteit en erotiek. Onderwerpen waarop ik ben afgestudeerd aan mijn opleiding kunstzinnige therapie.

 

Vanmorgen was ik bij een van mijn fysiotherapeuten. Ik heb er twee, één die me lekker masseert en één die me oefeningen laat doen. Helaas ben ik vandaag bij de tweede terecht gekomen. Omdat hij verbonden is aan mijn sportschool. Ik ga graag naar de sportschool al ben ik daar een van de gewichtigste mensen. Ik hou ook van de sauna, maar daar mocht ik de afgelopen maanden van mijzelf niet meer in. Ik knabbelde van mijn sporttijd zoveel af dat ik langer in de sauna verbleef dan in de sportzaal. Steeds minder gebruikte ik de apparaten, steeds minder vaak ging ik naar de fitness. De core-lessen waar ik met verbazing keek naar wat andere mensen kunnen met hun lichaam, bezocht ik niet meer. En op het moment dat ik mijn abonnement op dreigde te zeggen wist ik dat ik dat niet wilde. Ik wil mijn kracht terug!

 

Vanmorgen bij de fysio werd duidelijk hoeveel kracht ik verloren heb, de tranen sprongen in mijn ogen. Ik denk niet dat ik ziek ben, maar dat verdriet, spanning en angst zich opgehoopt hebben in mijn lijf. Ik, Lilian Tan, ben een zinstreel, iemand die weet hoe je gelukkig kunt zijn in je leven. Maar niet op dit moment. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

 

Onderzoek:

Verdriet, ik heb veel verdriet omdat mijn vriend Jef is overleden. Hij was mijn soulmate. Wat wij herkenden in elkaar, herken ik nergens anders. Dat voelt heel eenzaam. Mensen vinden mij excentriek, bij hem was dat gewoon.

Verdriet omdat ik tekort kom in mijn relatie met mijn man. Gewoonlijk ben ik creatief genoeg om daar een prettige oplossing voor te vinden. Nu niet.

Verdriet omdat mijn bedrijf failliet is.

 

Spanning: Stress heb ik niet zoveel meer, wel in de jaren van crisis waarin ik  het bedrijf probeerde te redden van de ondergang. 

 

Angst: Mijn strijd met deurwaarder en curator maakt mij angstig en boos. Ja, en dat levert ook veel spanning op. Met name tussen mijn man en mij. Ze willen alles van me hebben, me kaal plukken als een kip.De curator dreigde met gijzelneming, maar dat was bluf. Nu wil hij weer geld, heb ik niet. €1500- wil hij hebben omdat ik mijn taak als bestuurder niet goed heb vervuld. Van het geld dat de boedel van het faillissement op heeft gebracht heeft hij zijn eigen salaris betaalt. Al die mensen die zo hard voor mij gewerkt hebben krijgen geen cent. Maar kennelijk komt hij tekort. Ik ook, maar dat geldt niet.

 

Heling:

Verdriet, vraagt om rouw, om tijd te nemen om te rouwen. Dat deed ik goed na het overlijden van Rob, mijn eerste man. Praten, schilderen, zingen, dansen, lezen! "De ontembare vrouw" van Clarissa Pinkola Estés. Nu weet ik het weer.

Spanning, vraagt om kracht, veerkracht, aantrekken en loslaten. Aantrekken wat me opwindt, laten vieren wat me niet zint.

Angst. Als ik niets meer heb, en compleet kaalgeplukt ben door belastingen, schuldeisers, en deurwaarder hoef ik geen angst meer te hebben.

Wat ik nodig heb zijn lieve mensen om me heen, die naar mijn verhaal willen luisteren, die met me willen zingen en dansen. En schilderen, om te ontdekken wat er diep van binnen nog dwars zit en opgeruimd moet worden.

Ik zet vast muziek op:

“ I will survive!”